Wij gaan naar Amerika!

Schrik niet. Wanneer de grote oversteek echt gaat plaatsvinden is nog steeds heel onzeker, maar wat wel zeker is, is dat we volgende week voor ruim 2 weken naar Amerika gaan. Voor een werkvakantie! We gaan alvast Huis spelen in ons nieuwe optrekje en alvast een beetje wennen.
Heb er onwijs zin in. Eindelijk kijken waar we gaan wonen, waar en met wie Gerwin werkt en waar Giel en Fien straks naar school gaan. Kennis maken met de buren. Kijken in de supermarkt wat er te koop is en vooral wat er ontbreekt en mee genomen moet worden (denk aan: hagelslag, vruchtenhagel, silvo gehaktkruiden).
Maar vooral een paar weken lekker weer bij elkaar, want er is niks aan, als Gerwin weg is. Niet dat ik me niet red hoor, maar 's avond als de kids op bed liggen (hoe heerlijk ook) is het wel wat eenzaam. Maar goed, Gerwin komt donderdag weer thuis en dan kunnen we ons voorbereiden op volgende week.

Winterklaar

Toch niet mijn mijn favo dag om te winkelen, maar ik heb mijn winterjas + accesoires en de kinderen hebben ook eindelijk hun wanten! En met al het online shoppen van de laatste weken zijn wij volgens mij klaar voor de winter.
Laat de kou maar komen! Als het maar droogt blijft...

Paniek!

Eindelijk ben ik een beetje bij gekomen van wat er gisteren is gebeurd. Een ware nachtmerrie, die gelukkig goed is afgelopen...
Giel ging gisteren even een rondje op de loopfiets. Zoals altijd beloofde hij telkens even weer langs huis te komen en dan krijgt hij van mij weer toestemming (of niet) om nog een rondje te doen.
Dit rondje duurde echter wel erg lang en het werd tijd om te koken, maar ik besloot toch eerst Giel maar te zoeken.
Samen met Fien op de bakfiets een blokje rond. Nergens Giel. Nog een blokje. Geen Giel. Toch maar even de buurvrouw gebeld of hij daar was. Nee, niet gezien.
Vlak daarna sprak ik een vrouw, die hem om kwart voor vijf voor het laatst had gezien. Nu was het kwart voor zes! Ondertussen had de buurvrouw ook maar even de pannekoeken laten wezen en heeft Fien op zich genomen. Zij hield de voordeur in de gaten en ik fietste weer verder. Doelloos eigenlijk, want als hij hier niet was, waar dan?
Een telefoon van de buurvrouw. De buurman ging ook wel zoeken. Hij zou naar het bos. Ondertussen had ik weer een andere buurtvrouw gesproken en die zocht ook mee.
Wanneer kun je de politie gaan bellen voor zoiets. De tranen kon ik inmiddels ook niet meer binnen houden. Giel is zo'n verantwoordelijk ventje. dit is niets voor hem!
Ik kwam de buurtvrouw weer tegen. Zij zou gaan zoeken bij een speeltuin die best ver weg is, maar waar we wel vaak komen, en ik ging de dijk op.
Toen kwam het verlossende telefoontje! Giel was door de politie thuis gebracht. Als een idioot naar huis gefietst en daar was hij.. overstuur in de armen van de buurvrouw. Met 2 agenten en de vrouw die hem al om 10 over 5 (!) had opgepikt in de buurt van de Albert Hein. Ik weet niet hoeveel kilometer, maar als ik zeg, dat het voor zo'n klein ventje de andere kant van Hattem is, dan overdrijf ik niet! Helemaal over de dijk en een drukke weg overgestoken.
Later vroeg ik hem waarom hij dit had gedaan. Ik wilde een groter rondje! en waarom ben je dan niet in de speeltuin blijven hangen, was dat dan niet leuker en ver genoeg? Waarom ik dit vroeg weet ik nie, maar het antwoord was verrassend! Als ik dat zou doen wist ik dat ik dat ik dat te leuk zou vinden en te lang weg zou blijven. Tja, zie je wel, héél verantwoordelijk. En ook had die mevrouw hem niet mee hoeven nemen, want hij wist de weg nog wel! (verbolgen)
Nou ja, hij is er weer en laten we hopen dat hij er wat van geleerd heeft!