Druk...

We hebben een druk weekend achter de rug.
Vrijdagavond hebben we de kids uit logeren gebracht naar opa en oma. Niet alleen geweldig lief, maar ook nog eens dapper. Want ze hadden ook nog eens Anna te logeren!
Nu hadden Gerwin en ik het huis alleen om eens flink op te ruimen. Zolder ontdaan van alle nooit-meer-te-gebruiken spulletjes. Speelgoed uitgezocht en een selectie gemaakt van waar nog mee gespeelt kan worden en wat niet de komende maanden. Alle kasten opgeruimt om plaats te maken voor spulletjes, die wel mee gaan, maar in zicht, niet de verkoop van het huis bevorderen. En tenslotte hebben we de hele bovenverdieping schoon gemaakt.
Uiteindelijk is er 450 kg naar de stort gegaan, 1 volle auto naar het Leger Des Heils, 2 volle auto´s oud papier en ook nog wat oud ijzer.
Morgen komt de verhuizer om een offerte te maken en woensdag komt de makelaar. Hopelijk hebben we het huis nog voor de vakantie in de verkoop (en dan na de vakantie verkocht? Ha ha).
Wel hebben we van de gelegenheid gebruik gemaakt om zaterdag even lekker uit eten te gaan bij de Gelderkamp. Dat hadden we wel verdient en dat was ook al erg lang geleden. Lekeren eten en mijmeren over ons grote avontuur, het huis, de lekkere tuin en al die leuke dingen die we in de weekends kunnen gaan doen. Ik heb er zin in, maar het blijft wel een gek idee om dit fijne plekkie te moeten verlaten. Hier hebbben we toch ook een leuke tijd gehad en fijne mensen leren kennen..

Mooi weer

En daar worden we blij van. Lekker het dak los van de Twingo en rijden maar. Giel en Fien wilden graag even door het dak naar buiten zwaaien. Dat kan, maar wel als we stil staan.
Gisteren hebben we een zwembad voor in de tuin gekocht. We hadden alleen nog maar zo´n peutergevalletje en dat was natuurlijk niet stoer genoeg meer. Het is een groot bad geworden. Zo groot, dat toen ik hem leeg liet lopen, we nog een half uur in twee cm water in de achtertuin konden spelen. En dat was natuurlijk nog veel geiniger.
Vanavond moest Giel naar de kapper. `Weet je wat ik het leukste aan de kapper vind? Het wachten, want dan krijg ik cola en heel veel koekjes!´Helaas hoefden we dit keer niet zolang te wachten. Hij had amper tijd voor één koekje. Eenmaal in de stoel werd hij wat verlegen, maar bij het betalen werd de snoeppot er weer bijgehaald en kwamen de praatjes ook weer. Daarna nog even de stad door slenteren en uiteindelijk veel te laat naar bed. Maar het was wel errug gezellig.

Kekke schoenen

Fien heeft een groeispurtje gehad. In ieder geval in haar voeten, want nog niet zolang geleden heb ik stad en land afgezocht naar DE perfecte schoenen onder haar outfit voor de bruiloft. Er was niet veel wat er leuk bij stond en toen zijn we uiteindelijk voor de witte converse gegaan. Stonden haar helemaal te gek, maar nu, amper 2 maand later, passen ze niet meer. Ondertussen was ik wel helemaal weg van de converse, dus mijn besluit stond vast. Het moesten weer deze stoere gympies worden. Ik was tijdens mijn vorige zoektocht ook tegen bovenstaande schoenen aan gelopen. Helemaal geweldig, maar niet passend bij haar feestjurk, dus daar ben ik destijds, met spijt in mijn hart, aan voorbij gelopen.
Maar nu kon ik ze dan toch aanschaffen! Hoera! Leve de groeispurten...

Nog wat foto´s van ons nieuwe huis.

Ik kreeg wat verzoekjes om foto´s te plaatsen van de binnenkant. Dit zijn de foto´s van de makelaar. Zodra we er zitten en onze eigen spulletjes een plekje hebben zullen we er wat meer maken.

De woonkamer.


Onze nieuwe slaapkamer.


Een kinderkamer


De keuken


De kelder/speelkamer/gastenverblijf

Eetkamer

Diets kamertje?

Achtertuin

Van babyfluisteraar tot tekentovenaar.

Giel wist mij gisteren te vertellen wat Diet van mij vond! 'Diet vind jou een sufferd, mam!' 'Oh en waarom vind Diet dat dan?' 'Dat vind Diet gewoon!' Ik trek een pruillipje bij het idee dat mijn jongste dochter nu al zo'n uitgesproken mening heeft. 'Maar ze vind je wel een lieve sufferd, hoor, mam!'
En vandaag verraste hij mij met zijn allereerste tekening van een echt mens. En niet alleen een hoofd, nee, alles erop en eraan. Voorheen was het voornamelijk krassen en met een beetje mazzel een zonnetje of vulkaan met groen klodders als bomen, maar nu een heus poppetje. En niet zomaar één, maar een heus zelfportret. Zie hieronder voor het resultaat.


En vandaag heb ik mij weer eens gewaagd aan het bakken van pannekoeken. Ik laat dat altijd aan Gerwin over, want ik heb er een hekel aan. Maar Lieve Moeder die ik ben, wilde ik de kinderen eens blij maken. En dat is ook goed gelukt, maar mijn eigen humeur was tot ver beneden het vriespunt gedaalt. Wat een gedoe, aangebrande pannekoek, scrambeled pannekoek en dubbelgevouwen pannekoek! Het ging dus niet zo goed. Ja, de laatste twee, toen had ik eindelijk de slag te pakken.
Voorlopig laat ik het weer voor gezien. Zeker gezien het feit dat ik er ook niet heel dol op ben. Nee, dit blijft, net aals bbq-en, een mannen aangelegenheid bij ons Kerkdijken!

We hebben een huis!

En dit is hem! Lang niet slecht, dacht ik. Gerwin heeft vandaag vandaag de papieren getekend. Hij heeft een paar dingen overgenomen, waaronder een flatscreen tv (Joepie...) en een bank. Maar ze laten ook een heleboel elektrische apparaten achter en dat scheelt behoorlijk, want alles moet aangepast worden aan de amerikaanse 110 volt.

Wat zijn we blij. Gaat het nu echt gebeuren? Ja en wel over een week of 8! Misschien 9?

Giel morgen maar eens weer de foto´s laten zien, want nu weten we zeker waar we gaan wonen. Hem voorbereiden op het bubbelbad, de lekkere grote tuin en een een hele kelder om in te spelen met zijn zusjes, als het regent!

En ik zelf ga maar eens bedenken hoe we het in gaan richten..

Ik weet waarom je buik zo dik is...

Nee, geen aflevering van Sonja Bakker, maar een goud eerlijke opmerking van buurmeisje Loes. Ze weet te vertellen dat het komt omdat ik net een baby heb gekregen en het nog even duurt voordat mijn buik weer plat gedrukt is! En ik maar denken dat ik weer aardig op weg was..
Dus de kids vanmiddag maar een verantwoord ijsje en biskwietje en ik weer eens een sonjaproof eierkoek!
En toen...Toen had ik geen zin meer om te koken. Omdat Gerwin al sinds zondag weg is, heb ik de hele week staan koken voor mijzelf en Joep, want Giel en Fien hebben niet zoveel op met warm eten.
Dan maar de kinderen in de auto en op naar de McDonalds. Daar hebben we lekker gedineerd. Helaas viel het kadootje wat tegen. Een Albert Einstein-poppetje met een lichte vorm van Parkinsons. De teleurstelling was van Giels gezicht te lezen. Dit ding, terwijl er ook een dino bijstond. Maar ik heb de regel dat we niet gaan vragen om een bepaalt speeltje.
Ach we komen er vast nog wel een keer. Zo´n haast heb ik nu ook weer niet met het ´platdrukken´van mijn buik.

We zijn begonnen...

Begonnen met de voorbereidingen. Mijn voorbereidingen dan, want Gerwin is er al maanden mee bezig op het werk. En stap een is een blog te beginnen die ik hopelijk de volgende drie jaar vol ga houden. Zo kan iedereen op de hoogte blijven van wat er bij ons allemaal gebeurt.
Voorlopig zal er nog wel het een en ander aan de lay out e.d. gaan veranderen, want we zijn net begonnen en niet al te handig met de computer.