Ontspoord!?

Help! Wat gaat er mis met de opvoeding? Mijn jongste telg neemt een loopje met mij. Onder het eten wilde ze de hele tijd haar slabbetje afdoen. Eerst natuurlijk nog vriendelijk. Het kleine hummeltje. Maar geleidelijk aan toch iets strenger (ze blijft natuurlijk klein en begrijpt nog veel niet). En wat doet ze? Ze lacht me recht in het gezicht uit! Ja, en dat vond Giel weer geweldig! Niet luisteren, hoor, naar mama! En dat was dan wel weer mijn eigen schuld. Want ik was moe en daardoor erg kort voor de kont, dus ik had net tegen Giel gezegd, dat ie zich niet te veel moest aantrekken van mama.

- Mama is moe, weet je wat jij moet doen?
- Nee
- Gewoon het ene oor in en het ander oor uit. Weet je wat dat betekent?
- Nee
- Niet naar luisteren. Laat mama maar zeuren!
- Ik heb liever dat je ophoudt met zeuren!
- (...)

En dan was er nog het incident bij de Kruitvat. Ik sta even te babbelen met de overbuurvrouw. Toevallig (en zeer ongelukkig ) bij de snoepbak. Komt Giel naar me toe gelopen. Kijk, mam! En met zijn uitgestoken hand laat hij mij een groen tumtummetje zien. Ik twijfel. Moet ik zeggen dat hij hem terug moet leggen. Maar dat is ook niet fris, als iemand anders al aan een snoepje heeft gezeten. Ik denk. Snel. Snel. En dan...Hap... Weg snoepje!
En nu? Niks zeggen? Het is maar een klein, lullig snoepje. Eureka, we gaan hem betalen en Giel betaalt mama het centje. Brullen....
Snel naar de kassa. Ondertussen snottert Giel even mijn jas vol aan de achterkant. Helaas moest Giel zo hard huilen, dat ik zelf maar even door moest geven wat er was gebeurt. De kassajuffrouw speelt een beetje boos en natuurlijk hoefden we niet te betalen. Dat doet ie nooit weer! zegt een meneer achter mij in de rij. Nee, dat denk ik ook niet.