Giel is driepig..

Zoals Diet gister zo mooi zei, toen Giel huilend aan tafel zat. Hij heeft last van zijn wang en zijn oor. Ik voer hem al vloeibare ibuprofen. Dat helpt een beetje. Even kijken wat er gebeurd, anders toch maar even de dokter bellen. En hij is verdrietig omdat papa weg is. En omdat de eerste pizza die ik gister uit de oven haalde niet de pizza was die hij wilde... Alles bij elkaar was hij gister ontroostbaar. Erg driepig.
En oma Kerkdijk is heel erg ziek. Dan denk je, Zie je wel. We zitten in het buitenland en dan gebeuren die dingen. En je kunt niks doen vanaf hier. Alleen afwachten...
Hier gaat het gelukkig best goed. We hebben gister weer een dik pak sneeuw gekregen en dat is mooi. Wel heel glad gister, want de schuivers konden het niet aan.
Fien en Giel mogen om de beurt bij mij slapen, maar tot nu toe is de ander er in de loop van de nacht ook bij in gekropen.
Diet slaapt nog wel in haar eigen bedje. Voor zo lang als het duurt, want dan wil ze vast ook, als papa weg is. Mijn lievelings woordje van haar is op dit moment dongkong. Dat betekent donker. Het wordt zoveel gebruikt dat Giel het ook al begint te zeggen. Grappig, maar zo lief.