Rare dagen...

Dagen van ziek zijn, maar vooral dagen van afscheid nemen.
Gisteren is Fien voor het laatst naar Nijntje geweest. Ik heb als afscheidskadootjes een potloodje gedaan met daaraan vast een kaartje met het nieuwe adres (ook voor Giel trouwens). De bedoeling is dat deze kaartjes naar de kids worden opgestuurd, maar er waren al wat enthousiaste peuters, die in de hoop op nog meer leuks, de envelop al hadden kapot gescheurd!
Met het daadwerkelijke afscheid kreeg ik het even te kwaad. Ik ben hier ook helemaal geen held in en dit was nog maar het eerste afscheid!!

Vandaag is Giel voor het laatst. Hij wil helemaal niet weg, zegt ie. En ik snap hem wel. Hij heeft twee geweldige vriendjes en nu moet hij weer opnieuw beginnen. Maar als ik uitleg, dat ik ook weer nieuwe vriendjes moet maken en dat we dat mooi samen kunnen doen op de nieuwe school, vind hij het minder erg.
Het blijft vervelend, dat afscheid nemen. Het liefst stak ik mijn kop in het zand. Of nog beter, gewoon in het vliegtuig stappen en wegwezen. We bellen wel als we er zijn, ha ha...
Maar dat doen we niet hoor. Wees maar niet bang. De planning is om 2 maart te vertrekken als er nog tickets zijn. Als je nog wat wilt afspreken moet je snel zijn. Nu nog maar even een paar dagen genieten van ons veel te kleine chaotische huis. Wat hou ik van dit stekkie!

Edit om 14.55 uur:
Giel nadat ik hem vertelde dat ik het ook allemaal erg spannend vond: Het is toch niet spannend. We zijn er toch al een keer geweest! Hoe simpel kan het zijn.

Als de papa van huis is...

... zijn de kinderen van slag. Vooral Giel begint er moeite mee te krijgen en dat uit zich in onhandelbaar gedrag. Probeer hem op allerlei maniertjes te laten luisteren. Niks helpt. Nu slaapt hij in zijn eigen bed i.p.v. gezellig bij mij. Dat vind hij niet leuk, dus voor morgen hoop ik op beter. Ik heb ook gedreigd dat hij niet uit logeren mag, maar dat is loos, want als ik iets wil is wel een dagje zonder dit vermoeiende mannetje. Ondertussen probeert hij ook nog Fien op te stoken om mee te doen. Met afwisselend succes...

En als ik dit zo opschrijf begin ik te lachen. Eigenlijk is dat toch ook wel geweldig! Grote stoere broer nadoen. En als Fien verdrietig is helpt niets zo goed als de gekke bekken van Giel. Wat zijn ze toch lief.
Morgen kunnen ze weer opnieuw beginnen om deze verliefde mama op de zenuwen te werken. Wedden dat het lukt!

En Fien verraste mij vandaag met een heus engels zinnetje. Ze waren boven aan het stoeien tot ik ze ophaalde voor het eten. Fien zat in het bedje van Diet en terwijl ik de kamer in loop roept ze Mama to the rescue! Waar zou ze dat vandaan hebben?

We gaan nu toch echt!

Het was lang wachten. (Ook op weer een berichtje van mij), maar we hebben eindelijk onze visa's. Het was echt Murphy's Law, want niks heeft mee gezeten de afgelopen twee jaar (ja echt, zolang zijn we er al mee bezig), maar......

NU HEBBEN WE ZE!!!!




En nu komt dan ook ineens het besef, dat je echt weg gaat voor drie jaar. Dat je niet even zomaar kunt binnen wippen bij de mensen die je graag even wilt spreken. Deze laatste twee en een halve week nog maar even druk met bezoekjes brengen.

De laatste week logeren we bij (o)pa en (o)ma Kerkdijk, want dan worden onze spullen ingepakt en in een container gestopt om verscheept te gaan worden naar de US. Heel veel nieuwe meubeltjes ook. Heerlijk... straks een grote bank, een mega eettafel en een fatsoenlijke koffie tafel.

Ik richt me nu voornamelijk op de positieve dingen, want aan afscheid nemen heb ik nog geen zin.

Gelukkig zijn we inmiddels ook een beetje gewend aan een goede winter, want zo ziet onze straat er in Amerika uit. Gelukkig zijn wij deze witte wereld nog lang niet zat!