De dag is gister zo maar aan mij voorbij gegaan. Een dag waarop Giel alweer ietsje beter was en we ´samen´ huiswerk hebben gemaakt voor mijn tekenles. Ik een knoflook en Giel een banaan.
Een dag waarop ik een briefje op de slaapkamer deur geplakt vond met daarop: I love Dad, I love Mom, by Giel
En een dag waar Diet aan mij liet weten dat ze een nieuwe zinnetje heeft geleerd. I love you! Met daarbij behorende knuffel. En dat niet één keer. Ik zou bijna zeggen tot vervelends toe. Maar dat kan niet. Je kunt nooit te vaak horen dat ze van je houden.
En vandaag kreeg ik een sms-je van Gerwin. Of ik wel wist wat voor het dag het gister was.
Gister was het precies een jaar geleden dat we in het vliegtuig zijn gestapt, op naar ons avontuur in de USA. En deze mijlpaal is zomaar langs mij heen gegaan.
Ik vind hen niet erg. Het betekent dat ik niet bezig ben met niet of wel willen blijven. We beleven ons avontuur. Hier en nu. En als het voorbij is, zien we wel verder. Maar een jaar is al best veul. In principe zit éénderde er al op. Hebben we wel genoeg tijd om alles te beleven?
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
1 reacties:
Ja daar wordt je blij van! En vooral helemaal warm van binnen als je kids zoiets liefs tegen je zeggen! Al weer een jaar USA! Waar blijft de tijd! Is Giel al weer een beetje opgeknapt?
groetjes uut attem
Een reactie posten